W październiku tego samego roku wystawił dużą publiczną projekcję w Poznaniu, we współpracy z Signum Fundation i Social Emergency and Homeless Centre w Poznaniu.
Kolejne projekcje publiczne to rok 2009 – w Bolonii, we Włoszech (zorganizowane przez Muzeum Sztuki Współczesnej w Bolonii).
Artysta jest finalistą konkursu na główny projekt artystyczny miasta Derry-Londonderry w Irlandii Północnej oraz zwycięzcą konkursu na Memoriał Światowego Terroryzmu w Denver.
Prace Wodiczki można znaleźć w licznych zbiorach publicznych, takich jak: Fundació Tapies, Barcelona, Hiszpania; Muzeum Sztuki, Łódź, Polska, Muzeum Sztuki Współczesnej, San Diego; Galeria Narodowa Kanady, Ottawa; Artbank, Kanada; Muzeum Izraela w Jerozolimie; Muzeum Sztuki Współczesnej, Lyon, Francja; FNAC i FNAC Ile de France, Paryż; FRAC Pays de la Loire, Nantes, Francja; Narodowe Muzeum Sztuki Współczesnej, Kioto; Muzeum Żydowskie w Nowym Jorku; The Walker Art Center, Minneapolis; Muzeum Sztuki Współczesnej w Hiroszimie, Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa; Nowe Muzeum Sztuki Współczesnej w Nowym Jorku. Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa i MACBA, Kunstmuseum Basel. Muzeum Sztuki Współczesnej w Barcelonie.
W 1998 r. Krzysztof Wodiczko otrzymał IV Nagrodę Artystyczną Hiroszimy za zasługi artysty wniesione w dbanie o pokój na świecie, w 2004 roku, nagrodę im. Kępa w MIT, w 2005 roku, nagrodę za “wybitne dzieło artystyczne” przyznane przez College Art Association w 2007 roku, Nagrodę Katarzyny Kobro w Polsce, oraz w 2008 roku Medal Skauchegan za Rzeźbę.
Ważną i imponującą publikacją o sztuce Wodiczki jest 352-stronicowy album ze zdjęciami i esejami, który zost
ał opublikowany w Londynie na początku tego roku jako pierwszy kompletny zbiór politycznie naładowanych prac tego światowej sławy artysty. Znany ze swoich ciekawych projektów, projekcji na dużą skalę i odważnych filmów, Krzysztof Wodiczko od ponad czterdziestu lat przesuwa granicę zaangażowania sztuki w politykę i społeczeństwo, co pokazuje także w tym albumie. Przekształcił kultowe fasady budynków publicznych i zabytków w miejsca dla krytycznej refleksji i publicznego protestu przeciwko szerokiemu zakresowi niesprawiedliwości popełnianych wobec tych, którzy są marginalizowani w taki czy inny sposób.
W albumie znajdują się szczegółowe zdjęcia wszystkich jego projektów wraz z komentarzem artysty i innych osób związanych z jego twórczością, krytykami i podmiotami jego praktyki – bezdomnymi, imigrantami, weteranami wojennymi – to daje dogłębne spojrzenie na koncepcję i proces powstawania każdej pracy Wodiczki. Album rozpoczyna prezentacja Sanforda Kwintera, który umieszcza utwór Wodiczki w szerszym historycznym kontekście – w świecie starożytnym, za pomocą teorii György Lukácsa “transcendentalnej bezdomności”, “dyskursywnego kosmosu” Michela Foucaulta i bardziej współczesnej wizji “agonistycznej demokracji”. Jako artysta na wygnaniu, pochodzenia żydowskiego, urodzony podczas powstania w getcie i wychowany w trudnych czasach socjalizmu w Polsce, Wodiczko szukał schronienia w obietnicy zachodniej demokracji Kanady i Stanów Zjednoczonych. W obliczu rzeczywistości demokracji Wodiczko od dawna utrzymuje optymistyczne, choć krytyczne stanowisko wobec możliwości i ograniczeń “prawdziwej” demokracji.