Krzysztof Wodiczko
Krzysztof Wodiczko (ur. W 1943 roku w Warszawie) tworzy site-specific slajdy i projekcje wideo zarówno w galeriach, jak i wykorzystując architektoniczne fasady i zabytki jako tło, od prawie trzydziestu lat. Te naładowane politycznie dzieła sztuki, które pokazywane są w kilkunastu krajach na całym świecie, mówią o prawach człowieka, demokracji, przemocy, wyobcowaniu i nieludzkości. Wodiczko pragnie zwrócić w swoich pracach uwagę na marginalizowanych członków społeczeństwa, takich jak: imigranci, bezdomni, ofiary przemocy ulicznej, czy wojen, kobiety i dzieci – osoby, które przeżyły przemoc w rodzinie, weterani wojenni etc.
Historia
Krzysztof Wodiczko wyemigrował dwukrotnie: z Polski do Kanady, a następnie z Kanady do Stanów Zjednoczonych. Obecnie dzieli swój czas między Nowy Jork i Cambridge w stanie Massachusetts, gdzie jest profesorem, szefem Interrogative Design Group, dyrektorem Centrum Zaawansowanych Studiów Wizualnych oraz Massachusetts Institute of Technology.
Od 1980 roku stworzył ponad 70 projekcji publicznych obrazów nieruchomych i wideo, które krytycznie animują zabytki i gmachy miejskie. Projekcje publiczne ze zdjęciami obejmują: The Grand Army Plaza Memorial Arch, Brooklyn, NY (1983); The South African Embassy, London (1985); Muzeum Hirshhorn, Washington D. C. (1988); Muzeum Sztuki Amerykańskiej Whitney, Nowy Jork (1989), Pomnik Lenina, Berlin (1990) i Arco de la Victoria, Madryt (1991).
Swoje prace w postaci projekcji publicznych z dźwiękiem i ruchem, Wodiczko zaczął pokazywać jeszcze w City Hall Tower w Krakowie (1996). W latach późniejszych prezentował prace na: Bunker Hill 
Monument, Boston (1998); A-Bomb Dome, Hiroshima (1999); El Centro Cultural, Tijuana, Mexico (2001); fasada Galerii Narodowej w Warszawie (2005) i Kustmuseum Basel, Switzerald (2006). Projekcja Hiroshima została zorganizowana po tym, jak Krzysztof Wodiczko otrzymał Nagrodę Artystyczną Hiroszimy.
W swojej karierze Wodiczko opracował szereg narzędzi i urządzeń do interwencji miejskich, takich jak Homeless Vehicle (1988-89), Poliscar (1991), a także przenośne i poręczne instrumenty komunikacyjne, takie jak Alien Staff (1992), Porte-Parole (1994), AEgis (2000) i Dis-Armor (od 1999). Dis-Armor, który został opracowany po raz pierwszy dla miasta Hiroszimy, niż był prezentowany na Triennale w Międzynarodowym Centrum Fotografii, a ostatnio na wystawie Interventionists at MASS MoCA.
Prace Wodiczki były wystawiane na wielu międzynarodowych festiwalach i wystawach, w tym: Paris Biennale (dwukrotnie), Biennale w Sao Paulo (dwukrotnie), The Sydney Biennale, Documenta, Niemcy (dwukrotnie); The Kwang-ju Biennale, Korea Południowa; Biennale w Wenecji (dwukrotnie); Biennale w Lyonie, Francji, Biennale w Helsinkach, Biennale w Whitney, Biennale w Kioto, Yokohama Triennale i w Międzynarodowym Centrum Fotografii, Triennale w Nowym Jorku.
W 2005 roku w Galerie Lelong w Nowym Jorku odbyła się duża indywidualna wystawa zatytułowana “JEŚLI WIDZISZ COŚ …”. W tym samym roku odbyła się ważna retrospektywna wystawa prac Wodiczki w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie oraz w Centrum Sztuki Współczesnej Bunkier w Krakowie. W 2008 r. Krzysztof Wodiczko zrealizował dużą projekcję publiczną w Warszawie (organizowaną przez Teatr Narodowy i miasto Warszawa) oraz stworzył nowy rodzaj projekcji mobilnej – War Veteran Projection Vehicle (zorganizowany przez miasto Denver podczas Konwencji Narodowo-Demokratycznej w 2008 r.).