Historia weneckiego Biennale
30 kwietnia 1895 r otwarto I Międzynarodową Wystawę Sztuki Miasta Wenecji (L’ Esposizione Internazionale d’Arte della Città di Venezia). Dwanaście lat później (1907) otwarto pierwszy pawilon narodowy w Giardini di Castello – był to pawilon belgijski (projektu Léona Sneyersa). W latach późniejszych kolejno dołączały do wydarzenia inne kraje:
- Węgry (1909)
- Niemcy (1909)
- Wielka Brytania (1909)
- Francja (1912)
- Rosja (1914)
Z powodu pierwszej wojny światowej Biennale zostało zawieszone. Impreza nie odbyła się w latach 1916-1918.
W roku 1930 Biennale przeszło spod kontrol
i Rady Miasta Wenecji do rady włoskiego państwa faszystowskiego. Po zmianie zarządu, w ramach Biennale powstały nowe sekcje takie jak: Festiwal Muzyczny (1930), Międzynarodowy Festiwal Filmowy (1932), Festiwal Teatralny (1934).
Na czas drugiej wojny światowej ponownie zamknięto Biennale, aby otworzyć je wielką wystawą w 1948 roku. Miała ona charakter rekapitulacyjny i zwracała uwagę na awangardowe ruchy w sztuce współczesnej. Pod naciskiem protestów studenckich i wydarzeń politycznych Biennale zaczęło się zmieniać. Wystawa przeżywała w tym czasie duży kryzys, twórcy przestali być nagradzani, a większą uwagę skupiały wydarzenia poboczne. Czas zmian trwał od 1968 roku i zakończył się nowym statutem Biennale, nadanym mu w 1973 roku.