Wassily Kandinsky – pionier czystej abstrakcji
Wassily Kandinsky (dokładnie Wasilij Wasiliewicz Kandinski) urodził się 4 grudnia w 1866 roku, w Moskwie. Zmarł 13 grudnia w 1944 roku w Neuilly-sur-Seine we Francji. Kandinsky to jeden z pionierów czystej abstrakcji we współczesnym malarstwie. Po udanych, awangardowych wystawach założył wpływową grupę artystyczną Der Blaue Reiter (“The Blue Rider”) działającą w latach 1911-1914. Jego malarstwo w tym czasie stało się całkowicie abstrakcyjne, zaś formy ewoluowały od płynnych i organicznych do geometrycznych, a na koniec do piktograficznych (np. Tempered Élan, 1944).
Pierwsze inspiracje
Matka Kandinsky’ego pochodziła z Moskwy, jedna z jego prababek, była mongolską księżniczką, a jego ojciec pochodził z Kyakhty, syberyjskiego miasteczka niedaleko chińskiej granicy. W ten sposób chłopiec dorastał z dziedzictwem kulturowym, częściowo europejskim, a częściowo azjatyckim. Jego rodzina była szlachetna, zamożna i lubiła podróżować. Kandinsky jeszcze jako dziecko zaznajomił się z Wenecją, Rzymem, Florencją, Kaukazem i Półwyspem Krymskim. W Odessie, gdzi
e jego rodzice osiedlili się w 1871 roku, ukończył szkołę średnią i został amatorskim muzykiem – grał na fortepianie i wiolonczeli. Stał się także malarzem-amatorem. W latach późniejszych przypomniał sobie myśl z dzieciństwa, że każdy kolor ma własne tajemnicze życie. Myśl ta, stała się pierwszym impulsem do tworzenia abstrakcji.
W 1886 roku Wassily zaczął studiować prawo i ekonomię na uniwersytecie w Moskwie, ale malarstwo i praca artystyczna odrywała go od codziennych zajęć. Nadal miał niezwykłe uczucia co do koloru, kontemplując żywą architekturę miasta i zbiory jego ikon.
W 1889 roku uniwersytet wysłał go na misję etnograficzną do prowincji Wołogda, na zalesionej północy. Kandinsky powrócił zafascynowany jaskrawymi, nierealistycznymi stylami rosyjskiego malarstwa ludowego. W tym samym roku odkrył Rembrandta w Ermitażu w Petersburgu, a swoją edukację wizualną pogłębił wycieczką do Paryża. Kontynuował swoją karierę akademicką, i w 1893 roku uzyskał stopień naukowy doktora. W tym czasie, zgodnie z jego wspomnieniami, stracił wiele ze swojego wczesnego entuzjazmu dla nauk społecznych. Uważał jednak, że sztuka jest “luksusem zakazanym dla Rosjanina”.